---

HISTORIA SZKOŁY

Tradycje Szkoły sięgają roku 1882, kiedy to powstały w Krakowie kursy robót ręcznych kobiecych przy Miejskiej Szkole Wydziałowej im. św. Scholastyki. Zostały one zatwierdzone jako Szkoła Praktycznych Robót Kobiecych przy Szkole Wydziałowej Żeńskiej uchwałą Rady st. Kr. M. Krakowa z dnia 2 lipca 1885 uchwałą Sejmu krajowego z dnia 16 stycznia 1886 i reskryptem c.k. Rady Szkolnej kraj. z dnia 2 marca 1886.
Kraków pozostający pod zaborem austriackim liczył podówczas 65 000 mieszkańców.
Szkoła mieściła się początkowo w budynku szkoły wydziałowej przy ul. Św. Marka. Po roku 1900 została przeniesiona do pobliskiego lokalu przy ówczesnej ul. Kolejowej 11, późniejszej ul. Potockiego, obecnej Westerplatte. Nowe pomieszczenie szkoły oddalone było od macierzystego budynku tylko o szerokość Plant.
Pierwszym dyrektorem szkoły był Antoni Gettlich, następnym Maria Mayerberg. Program nauki tejże szkoły przewidywał kształcenie w różnych typach robót kobiecych dla potrzeb życia codziennego. Wywiązująca się bardzo dobrze ze swojego zadania szkoła, wykazywała w latach 1890 – 1897 roczną frekwencję ponad 160 uczennic. Nauka robót była początkowo na 5 kursach, od roku 1900 zaś na 4 kursach rocznych o odrębnych specjalnościach. Kursy obejmowały naukę poszczególnych przedmiotów:

• I kurs – oddział robót włóczkowych obejmował roboty drutowe, szydełkowe, deskowe, siatkowe, wiązane pasmanterię, rysunki wolnoręczne rachunki

• II kurs I półrocze szycie ręczne, ozdobne wyszycia, krój bielizny dziecięcej i damskiej, rysunki linearne, wolnoręczne, towaroznawstwo, rysunki geometryczne, rachunki
• II półrocze – szycie maszynowe, krój bielizny męskiej i kościelnej, łatanie, cerowanie, rysunki wolnoręczne, rachunki, towaroznawstwo
• III kurs krawieczyzny obejmował naukę kroju sukien, szycie sukien, rysunki wolnoręczne, rachunki, towaroznawstwo.
• IV kurs haftu i koronek – haft atłasowy biały, kolorowy, aplikacje, haft złotem, koronki klockowe, saskie, gipiurowe, iryjskie i weneckie, igiełkowe, rysunki wolnoręczne.

Rada Miejska Krakowa przy życzliwym poparciu prezydenta J. Leo powołuje Miejską Szkołę Przemysłową Żeńską w roku 1912/ 1913. Przekształcono ją ze Szkoły Praktycznych Robót Kobiecych, mieściła się, zatem początkowo przy ul. Kolejowej 11, ale już Zarząd Miejski przystąpił do budowy gmachu przy ul. Syrokomli.
Ukończenie 3-letniego działu krawieczyzny miało być równoznaczne z egzaminem czeladniczym (na dziale bieliźniarskim i hafciarskim egzamin czeladniczy wówczas jeszcze nie był wymagany przy wykonywaniu zawodu). Na dziale haftów jak czytamy „Ogromny nacisk położony zostanie na stosowanie motywów swojskich, aby uniknąć kopiowania z wiedeńskich, szablonowych wzorów, a wykształcić przede wszystkim w uczennicach pojęcie estetyki, smaku, samodzielności przy pomysłach w robotach.”
Cenne było też to by uczennice wykonywały zamówienia klienteli, by urządzać wystawy prac i małe konkursy sprawności.
Dyrektor Maria Mayerberg, kierująca już Szkołą praktycznych robót kobiecych po Dyr. Gettlichu, stoi na czele około 10 – osobowego grona nauczycielskiego. Wydziały które wówczas szkoła prowadzi to

• Oddział szycia białego – kurs I i II
• Oddział krawieczyzny – kurs I i II
• Oddział haftów – kurs I

Rząd austriacki godził się na propozycję upaństwowienia szkoły pod warunkiem przydzielenia przez miasto odpowiedniej parceli pod budowę, wybudowania gmachu i wykończenia wnętrza zgodnie z przeznaczeniem szkoły. W wyniku pertraktacji umowa między Zarządem miasta i rządem austriackim została zawarta. Zarząd miejski przystąpił do budowy szkoły na odległych peryferiach Krakowa przy ul. Syrokomli. Do chwili wybuchu wojny w roku 1914 budynek był jednak tylko wyciągnięty pod dach (zadaszony) bez wewnętrznego wykończenia.
Po Marii Mayerberg kierownictwo szkoły obejmują:

• w latach 1916/1917 do 1918/1919 inż. Edward Kostecki, późniejszy długoletni Dyrektor Szkoły Przemysłowej Męskiej
• w 1919/1920 dr Władysław Wassung

w następnych dwóch latach Zofia Tatarzanka (nauczycielka Szkoły Przemysłowej Żeńskiej od 1912 roku).
Były to lata zakończenia I wojny światowej i organizowania młodego państwa polskiego, złączonego po okresie zaborów. Przed szkołą stanęły znów trudne do przeprowadzenia, a przerwane przez wojnę, sprawy upaństwowienia i objęcia budynku przy ul. Syrokomli.

Zofia Tatarzanka nauczycielka szkoły a od 18 VIII 1920 Dyrektor pisze: „Wojna przerwała wykończenie gmachu, który w roku 1916 jako bezpański zaczęli zajmować inwalidzi wojenni”. Kiedy zawierucha w roku 1918 ustała, trzeba było dla osiedleńców gmachu przy ul. Syrokomli wyszukać nową siedzibę, a następnie czynić starania, aby zobowiązanie rządu austriackiego przejął rząd polski. Budynek przy ul. Syrokomli ciągle jeszcze znajdował się w stanie budowy. Wiosną 1921 został wykończony, ale stał samotnie gdzie z górnych pięter roztaczał się poprzez pola i nie zabudowane tereny rozległy widok na Błonia i Kopiec Kościuszki. Akt upaństwowienia szkoły połączony był z utworzeniem etatów dla nauczycieli i przejęciem przez Radę Szkolną Krajową skromnych z powodu trudności finansowych dotacji na wydatki rzeczowe. Po upaństwowieniu i przeniesieniu się do własnego budynku szkoła się rozrasta, organizując szereg nowych wydziałów.
Liczba uczennic przekracza w roku 1922/23 – 400, liczba grona nauczycielskiego wynosi w tych latach od 25 do 30 osób. Funkcje Dyrektora szkoły obejmuje w 1922 Paula Morawska kierowniczka działu hafciarskiego, znana artystka w swoim zawodzie. Szkoła dąży w tym okresie do zapewnienia dziewczętom możliwości kształcenia zawodowego na różnych poziomach i w różnych czasokresach. Prowadzone są też w tym okresie roczne kursy: Rękawicznictwa Tkactwa kilimów Koronkarstwa.
W maju 1924 stanowisko Dyrektora Szkoły obejmuje Maria Strasburger, której naczelnym zagadnieniem działalności staje się problem kształcenia kadr nauczycieli przedmiotów zawodowych dla licznych już wówczas szkół gospodarczych i przemysłowych. Przy szkole istnieje już odrębny wydział Seminarium Gospodarcze , zaś w latach 1924/25 dyrektor Strasburger organizuje Seminarium dla nauczycielek haftów, dla pierwszego rocznika 2-letnie, dla następnych 3-letnie. Wkrótce też w latach 192/28 powstaje 3 letnie Seminarium Krawieckie. Nauka w Seminarium kończyła się egzaminem dojrzałości, po którym absolwentka miała prawo nauczania zawodu swojej specjalności w charakterze instruktorki szkół zawodowych lub gospodarczych. Po złożeniu tzw. egzaminu kwalifikacyjnego po 2-letniej pracy instruktorskiej otrzymywała tytuł i uprawnienia nauczyciela. Dyrektor Strasburger wykładowczyni przedmiotów pedagogicznych stawiała kandydatom na nauczycielki zdecydowane wymagania. Wychodziła bowiem z założenia, że podniesienie poziomu szkół zawodowych uzależnione będzie przede wszystkim od właściwie przygotowanej kadry nauczycieli.

Po opuszczeniu kierownictwa przez dyr. Strasburger na półrocze roku szkolnego 1930/31 wakujące stanowisko obejmuje na kilka miesięcy w charakterze zastępcy Tadeusz Helfer, zatrudniony w szkole od 1923 roku. W następnych dwóch latach szkołą kieruje inż. Janina Tokarska. Są wówczas ustabilizowane wydziały i organizacja szkoły liczba uczennic waha się w granicach od 340 – 430, liczba grona nauczycielskiego wynosi już ponad 40 osób.

Z początkiem roku 1933/34 władze powołują na dyrektora szkoły dr Marię Peterową ze Lwowa, której dano kierować szkoła prawie 18 lat bo do 1 IV 1951 roku. Kierunek pracy dyr. Peterowej to dążenie do przekazywania młodzieży nie tylko umiejętności zawodowych, lecz także jak największego zasobu dóbr kulturalnych. Stąd troska o właściwy poziom nauczania przedmiotów ogólnokształcących, o metody wychowawcze, o udział młodzieży w pracach społecznych, przygotowujących do życia obywatelskiego i rodzinnego.
Całokształt pracy szkolnej zamykały wszelkiego rodzaju wycieczki, przyjemnościowe i naukowe, które z biegiem lat stawały się integralną częścią nauczania i życia kulturalnego.
Radosna atmosferę odpoczynku i wytchnienia stwarzały uczennicom coroczne wakacyjne, urządzane bądź to w górach, bądź nad morzem przez działające przy szkole od 1930 Towarzystwo Kolonii Wakacyjnych.
Szkołę w trakcie realizowania reformy szkolnej zastaje wybuch wojny 1939 roku. Pierwsze roczniki gimnazjum krawieckiego i bieliźniarskiego opuściły mury szkoły, w 4-letnim gimnazjum koronkarsko – hafciarskim promowano uczennice do klasy II, 3 letnie Liceum Gospodarcze miało również za sobą I klasę.
Wiosną 1941 Szkoła Przemysłowa Żeńska musiała opuścić budynek, cały dział odzieżowy został przeniesiony do budynku przy ul. Pędzichów 13, gdzie mieściło się byłe Gimnazjum Św. Rodziny. Pomieszczenie miało jednak niewidoczne za zewnątrz walory. Szkoła Św. Rodziny szybko włączyła się do tajnego nauczania. W dodatku nauczyciele uczący tajnie zostali jednocześnie zatrudnieni przez szkołę i otrzymali tym samym legitymacje nauczycielskie, uprawniające do częstego przebywania w szkole.
W styczniu 1945 działania wojenne zbliżały się szybko do Krakowa. Rozpoczęto naukę jeszcze w budynku przy ul. Pędzichów 13 ponieważ budynek przy ul. Syrokomli został chwilowo zajęty na szpital wojskowy i dopiero w 1946 roku mogła szkoła do niego powrócić.
Zaczyna się okres dynamicznych częstych zmian organizacyjnych programowych szkoły, przed którą stanęły nowe zadania Polski powojennej. Szkoła jest w tym okresie liczna 856 uczennic, grono nauczycielskie liczy ok. 90 osób. Nauka warsztatowa w pierwszych latach powojennych stawiała za cel przygotowanie do samodzielnej pracy w warsztatach rzemieślniczych. Powszechnie stosowaną metodą nauczania zawodu była metoda szycia indywidualno – miarowego. Nauczanie zawodu w pracowniach specjalnych polegała na wykonywaniu zamówień przez uczennice w odpowiednio przystosowanych warsztatach o jednolitym profilu produkcyjnym np. w pracowniach krawieczyzny lekkiej, ciężkiej, dziecięcej. W pracowniach nauczali specjaliści w danym zakresie , posiadający swoje pomoce i odpowiednio wyposażone warsztaty. Rozkłady materiału nauczania zajęć warsztatowych były tak układane aby uczennice miały w dłuższych okresach łączone prace jednego typu. Szkoła miała przygotować absolwentów do pracy w przemyśle odzieżowym w zakładach państwowych i spółdzielczych, wytwarzających odzież gotową w sposób konfekcyjny.
W dniu 01.IV 1951 następuje zmiana na stanowisku dyrektora szkoły. Obejmuje je dyrektor mgr Józefa Missol.
Wielowydziałowa szkoła stanowi wówczas potężny organizm, liczący ponad 900 uczennic, 28 oddziałów, ok. 100 nauczycieli. Warsztaty szkolne są zaliczane do grupy produkcyjnych, zobowiązane były do planowej gospodarki w zakresie wykonywania gotowych wyrobów odzieżowych, sprzedawanych w placówkach handlu uspołecznionego. Wymagało to specjalnego przeorganizowania ich, utworzenia pionów: zaopatrzenia, przygotowania produkcji, wydziałów produkcyjnych, kontroli technicznej. Plany produkcyjne wymagające wzmożonego tempa prac seryjnych wpływają na zmianę profilu szkoły na przemysłowo – konfekcyjną. Dodatkowo niemal nieoczekiwanie szkoła otrzymała przed wakacjami 1951 polecenie przekazania swojego zagospodarowanego macierzystego budynku przy ul. Syrokomli Szkole Budowanej i przeniesiona do lokalu przy ul. Pędzichów 13 który szkoła zajmowała w czasie okupacji.
Lokal przy ul. Pędzichów staje się wystarczający dla 11 –14 klas które, były prowadzone po redukcji szkoły zasadniczej i choć wymagał ciągłych remontów i adaptacji, stwarzał nie najgorsze warunki pracy.
Wraz ze wzrostem liczebności szkoły na czoło zagadnień wysuwa się znów sprawa odzyskania macierzystego budynku przy ul. Syrokomli. Starania dyrektor Missol Komitetów Rodzicielskiego i Opiekuńczego doprowadziły do opuszczenia budynku przez Technikum Budowlane i objęcia go przez Szkołę Przemysłową Żeńską w dniu 1 IX 1959 roku. Okres ten zapoczątkował bujny rozkwit szkoły. W roku objęcia budynku przy ul. Syrokomli tj. 1959/60 przybywa nowy typ szkoły tzw. „Szkoła Przysposobienia Zawodowego” Miała ona na celu przyuczenie tych uczennic, które z różnych powodów nie zostały przyjęte do szkoły zasadniczej. W organizacji szkoły zachodzą dalsze zmiany. W roku szkolnym 1962/63 zostaje zorganizowane Technikum Odzieżowe 5-letnie o wydziale krawiectwa ciężkiego, po którym oczekuje się lepszych wyników, niż po wygasłym już 4-letnim. Równocześnie dalej istnieje w pełnym składzie klas Technikum 3-letnie dla absolwentów Z.S.O, które prócz wydziałów krawiectwa lekkiego i ciężkiego w latach 1961/62 do 1963/64 prowadziło też wydział bieliźniarski. Ponadto w roku szkolnym 1962/63 otwiera się jeszcze przy szkole 3-letnie Technikum dla pracujących, pozwalające na osiąganie kwalifikacji technika pracującym absolwentom Z.S.O. Technikum to prowadzi wydział krawiectwa ciężkiego i lekkiego, w roku szk. 1964/65. I klasa obejmuje także wydział dziewiarski. Całokształt nauki zawodu zorganizowanej na nowoczesnych zasadach obejmuje:
– instruktaż konfekcyjnego wykonania wyrobów odzieżowych, krojonych seryjnie
– produkcję seryjną metodami: grupowo-zespołową, taśmową, potokową
– wykonywanie usług indywidualno – miarowych dla klienteli z zewnątrz
– praktykę w laboratorium i komórkach pomocniczo – produkcyjnych warsztatów szkolnych. Ten zakres prac jest odpowiednio rozbudowany w Technikum, w którym zajęcia laboratoryjne są podstawowym elementem nauki warsztatowej w ostatniej jego klasie.
Szkołą życia ideowo – politycznego jest ZMS rozwijający na terenie szkoły i poza nią różnorodne formy pracy kulturalno – oświatowej i politycznej. Grupa działania przy szkole zorganizowała się w roku 1958/59.

PATRON SZKOŁY

Pomysł nadania szkole imienia Stanisława Wyspiańskiego sformułowała ówczesna dyrektorka szkoły Józefa Missol. Zainteresowała tym młodzież i wciągnęła do akcji zbierania pieniędzy. Był to rok 1963. Wtedy to jeszcze nie było w Krakowie ani jednej tablicy upamiętniającej życie i twórczość tego najbardziej krakowskiego artysty. Okazało się, że zamysł Szkoły Technicznej, jaką było wtedy Technikum i Zasadnicza Szkoła Odzieżowa, był prekursorski, odkrywczy, wspaniały.

20 listopada 1967 roku przypadała 60 rocznica śmierci Wyspiańskiego, którą szkoła postanowiła uczcić fundując kolejną tablicę na domu (róg Kanoniczej i Podzamcza), gdzie ojciec artysty Franciszek miał pracownię rzeźbiarską, a mały Staś obserwował jego pracę i chłonął atmosferę Wawelu. Także i na tę tablicę młodzież wypracowała pieniądze, ale koszty były dość wysokie, bo projekt wykonał znany rzeźbiarz krakowski, Bronisław Chromy. Część pieniędzy dołożył Komitet Rodzicielski. Znów przy okazji odsłonięcia tej tablicy w szkole gościli krewni Wyspiańskiego, odbywała się sesja poświęcona twórczości twórcy „Wesela”, inscenizacja fragmentów tej sztuki. Na ufundowanie pierwszej tablicy, która upamiętniałaby miejsce urodzin Wyspiańskiego, kamienicę przy ul. Krupniczej 26, młodzież zbierała nie od rodziców, czy sponsorów (termin wtedy nieznany), ale z własnej pracy, wykonując serwetki, makatki, broszki, korale, obrazki, które były sprzedawane na specjalnie organizowanych kiermaszach. Kwoty zebrane pozwoliły na pokrycie kosztów tablicy, której uroczyste odsłonięcie nastąpiło 5 XII grudniu 1964 r. na domu, w którym urodził się Stanisław Wyspiański. przy ul. Krupniczej 26. Tablica wykonana w Technikum Górnictwa Odkrywkowego. Ufundowanie dwóch tablic przez młodzież naszej szkoły zrodziło pomysł zarówno wśród nauczycieli jak i młodzieży aby wystąpić do Ministerstwa Oświaty o nadanie szkole imienia Stanisława Wyspiańskiego. Był to rok 1968. Uzasadniano to tym, że ten wielki artysta będzie inspirował uczącą się w szkole młodzież do osiągania wyżyn artyzmu, piękna, doskonałości w kształceniu ogólnym i zawodowym. Jest ponadto wzorem pracowitości, dążenia do osiągania zamierzonych celów i realizacji marzeń. Szkolna społeczność zwróciła się do władz miasta Krakowa, aby tę rocznicę uczcić postawieniem pomnika człowiekowi, który całe swe 38 letnie życie tu spędził, uczynił miasto miejscem wydarzeń swych sztuk teatralnych pisywał je w swych wierszach, planował przebudowę okolic Wawelu, ukochał nade wszystko. W styczniu 1969r. wraz z uroczystymi obchodami Roku Wyspiańskiego Szkoła zadecydowała o wyborze patrona i otrzymała imię wielkiego artysty. W dniu 15 stycznia 1969 roku mijała 100 rocznica urodzin, zaś uroczyste nadanie szkole imienia Stanisława Wyspiańskiego miało miejsce 22 stycznia 1969 r. połączone z ufundowaniem popiersia Artysty w budynku szkolnym W szkole młodzież spotkała się z przedstawicielami rodziny artysty – Jego córką uwiecznioną na obrazach Heleną Chmurską, wnuczką Krystyną Michalską i innymi.

80 LECIE

07 maja 1966 r. – zorganizowanie dużej uroczystości jubileuszowej związanej z 80 – leciem Szkoły Odzieżowej w Krakowie przy ul. Syrokomli 21, połączonej ze Zjazdem Absolwentów. Z okazji tej uroczystości została wydana książka autorstwa Władysławy Krzyżanowskiej pt. „80 lat Żeńskiej Szkoły Odzieżowej w Krakowie”. Nawiązanie kontaktu z uczelnią odzieżową w Niemieckiej Republice Demokratycznej – w Berlinie. W dniach 8 – 10 kwietnia 1968 r przyjechała do Krakowa na nasze zaproszenie, delegacja nauczycieli ze szkoły inżynierskiej odzieżowej z NRD – Berlin. Delegacja zapoznała się z organizacją szkolnictwa odzieżowego w Polsce, zwiedziła szkołę, zakłady odzieżowe w Krakowie i odbyła spotkanie z młodzieżą i nauczycielami.
W październiku 1968 r. delegacja naszej szkoły została zaproszona przez uczelnię inżynierską w Berlinie do zapoznania się ze szkoleniem kadr dla zakładów odzieżowych w NRD. Delegacja z naszej szkoły w składzie: mgr Kazimiera Korabiowska, mgr Janina Ćwiertnia, mgr Józefa Matyjaszek, mgr Teresa Grabowska – zapoznały się z pracą szkoły, zwiedziły pracownie uczelni (świetnie wyposażone) i spotkały się z kadrą nauczycielską i młodzieżą.
Organizowane były przez warsztaty z funduszu nagród wycieczki „Szlakiem tysiąclecia państwa polskiego” do Warszawy i Żelazowej Woli, na wybrzeże.

SZTANDAR

Przedwojenny sztandar naszej szkoły wg projektu nauczycielki rysunków pani Stefanii Ligas (pracowała w szkole ponad 30 lat) został wykonany w roku 1934, przez uczennice Seminarium Haftów pod kierunkiem dyrektorki i nauczycielki zawodu hafciarskiego pani Pauli Morawskiej (pracowała w szkole od roku 1913 – 1935). Technika wykonania: haft srebrem i aplikacja. Sztandar był obecny na wszystkich przedwojennych uroczystościach szkolnych i państwowych. W czasie okupacji hitlerowskiej sztandar trzeba było ukryć. Pierwszą osobą, która przechowywała sztandar była długoletnia woźna szkolna pani Anna Kalwarowa, popularnie nazywana „Kalwarcią” (pracowała w szkole około 30 – tu lat od lat 20 – tych do roku 1951). Po wyzwoleniu nie zaakceptowano przedwojennego sztandaru szkolnego, na którego awersie widniał wizerunek matki Boskiej Częstochowskiej, a na rewersie orzeł w koronie. Sztandar musiał być dalej przechowywany. Podjęły się tego panie ze Zgromadzenia Oblatek, które przed wojną prowadziły Prywatne Gimnazjum Krawieckie im. Świętej Rodziny przy ul. Pędzichów 13. Sztandar był przechowywany w kaplicy w/w Zgromadzenia. Opiekowały się nim pani Maria Smereczyńska, która przez kilka lat uczyła w naszej szkole. Większość osób ze Zgromadzenia były to osoby w podeszłym wieku. Wiele z nich zmarło w latach powojennych. Pozostałe przy życiu osoby zostały wykwaterowane z mieszkań w budynku szkolnym przy ul. Pędzichów 13, (który przed wojna do nich należał) do mieszkania przy ul. Szlak 10. Sztandar także tam przeniesiono. Pieczę zad nim przejęła pani Wiktoria Soczówka, która uczyła w naszej szkole około 20 lat zawodu krawiectwa lekkiego. Uczyła także nasze koleżanki z klasy Gimnazjum A. pani wiktoria Soczówka czując, że siły jej słabną i choroby coraz bardziej dokuczają postanowiła oddać sztandar w pod dobra piekę. Poszłyśmy więc do niej w tej sprawie z naszą koleżanka dr Izabelą Samkową, która ukończyła wyższe studia na wydziale historii sztuki, a następnie uzyskała tytuł doktora. Dr Samkowa postarała się o umieszczenie naszego sztandaru w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa. Pozostał tam w depozycie. Odebrałyśmy go w roku 1990 i przekazałyśmy władzom szkolnym. Oficjalna uroczystość poświecenia i przekazania sztandaru szkole odbyła się po mszy świętej u Sióstr Norbertanek. Uroczystość poświecenia i przekazania sztandaru szkole odbyła się w roku 1990.
W roku 1973 w Technikum Odzieżowym, Zasadniczej Szkole Odzieżowej i Wydziale dla Pracujących naukę pobierało łącznie 1280 uczniów. Władze Oświatowe nadały szkole status Szkoły Zbiorczej pod nazwą Zespołu Szkół Odzieżowych nr 1 w Krakowie. Mgr Apolinary Cieślik Dyrektor Zespołu Szkół Odzieżowych Nr 1 w Krakowie w latach 1969 – 1991. Przed przyjściem do szkoły pełnił przez szereg lat funkcję Inspektora Oświaty w Krakowie – Śródmieściu. Był dyrektorem szkoły od 1 września 1969 r. do 31 sierpnia 1991 r. – łącznie 22 lata. Spośród wszystkich dotychczasowych dyrektorów tej szkoły najdłużej pełnił tę funkcję. Dyrektor Apolinary Cieślik od nauczycieli wymagał ciągłego dokształcania i doskonalenia. Potrafił też stworzyć dobrą atmosferę dla realizowania różnych inicjatyw na terenie szkoły i poza nią. Umiejętności organizacyjne, kierowanie się zdrowym rozsądkiem, życzliwość, zjednały mu sympatię nauczycieli, współpracowników i młodzieży. Był dyrektorem szkoły w okresie burzliwych zmian w naszym kraju, potrafił jednak w tym czasie zabezpieczyć spokojną pracę szkoły.
W roku 2010 szkoła obejmuje 16 oddziałów, naukę pobiera 400 uczniów. Grono pedagogiczne liczy 46 nauczycieli. Funkcje dyrektora od 2006 roku pełni mgr Elżbieta Tarczyńska vice dyrektorem jest mgr Małgorzata Panek obie są absolwentkami ZSO.
Wychodząc naprzeciw potrzebom prywatnych klientów lub specjalistycznych instytucji, w Szkole prowadzona jest stale działalność usługowa: szycie kostiumów teatralnych, baletowych, mundurków, replik strojów historycznych, czy odzieży pozarozmiarowej. Obserwacje pedagogów i wizytatorów dowodzą, że podejmująca naukę młodzież ma sprecyzowane cele i plany na przyszłość, a obecny program Szkoły cechuje właściwa korelacja pomiędzy przedmiotami zawodowymi i ogólnokształcącymi. Wielu uzdolnionych absolwentów znajduje zatrudnienie w czołowych firmach projektanckich i odzieżowych; ich prace możemy często oglądać podczas pokazów mody lub wystaw kolekcji. Do niedawna jedną z nich autorstwa uczennicy można było obejrzeć podczas Targów Edukacyjnych oraz wystawy w Kinie Kijów. Niezależnie od swej pięknej, 125-letniej tradycji, Szkoła odpowiada na współczesne nurty i potrzeby zarówno zmieniającego się rynku pracy jak i nowoczesnego projektowania odzieży.

Kolejny etap historii szkoły

Rok 2012 przyniósł ważną zmianę w historii Zespołu Szkół Odzieżowych Nr 1. W wyniku uchwały Rady Miasta (z dnia 11 lipca 2012r.), po z górą dziewięćdziesięciu latach naszej obecności na ulicy Syrokomli 21, przenieśliśmy się do budynku przy ulicy Cechowej 57, który znajduje się na obszarze Kurdwanowa wchodzącego w skład Dzielnicy XI Podgórze Duchackie.

Przeprowadzka takiej szkoły jak nasza to skomplikowana operacja logistyczna, ale szczęśliwie mamy ją już za sobą. Dzięki wysiłkowi Dyrekcji i nauczycieli, a także ich bliskich kolejny rok szkolny powitaliśmy w nowym miejscu. Należy dodać, że w budynku funkcjonujemy wspólnie z dotychczasowym gospodarzem- mianowicie z XXIX liceum ogólnokształcącym im. Krzysztofa Kieślowskiego.

Otrzymaliśmy do użytkowania parter i pierwsze piętro. Na dole działają sale warsztatowe, biblioteka i księgowość; uczniowie maja do dyspozycji nowoczesną i przestronną salę gimnastyczną, zaś spore i funkcjonalne boiska do piłki nożnej i koszykówki znajdują się wokół gmachu szkoły. Na pierwszym piętrze mieszczą się sale przedmiotów teoretycznych, sekretariat i gabinety dyrekcji naszej szkoły, a także wspólny pokój nauczycielski. Na drugim piętrze naukę i pracę kontynuują uczniowie i nauczyciele XXIX LO.

Nieopodal szkoły znajduje się nowoczesny Ośrodek Sportowo- Rekreacyjny Kurdwanów Nowy z pływalnią, z której korzystają uczniowie w ramach zajęć wychowania fizycznego.

Zmieniliśmy miejsce naszego pobytu, ale tradycje szkoły pozostają niezmienione. Zachowaliśmy odrębność i wciąż jesteśmy najstarszą szkołą odzieżową w Polsce, na najwyższym poziomie kształcącą przyszłych mistrzów fachu krawieckiego.

Niepowtarzalną, przyjazną uczniom atmosferę tworzą ci sami nauczyciele, którzy pracowali w poprzedniej placówce. Naszym patronem pozostaje Stanisław Wyspiański, a przeniesienie szkoły na Kurdwanów sprawia, że jeszcze jedno miejsce na mapie Krakowa nasycone zostało duchem tego wybitnego artysty.

Cieszymy się, że zmiana adresu szkoły nie przeszkodziła naszym uczniom w kontynuowaniu nauki pod sztandarami rzetelnego kształcenia i solidnego wychowania.

---